Паңкөйлек маң-маң басқан аяқ басатұғын,
Жар қайда ондай көңіл ашатұғын.
Кешегі жиырма бестің желігінде,
Көңілім тау суындай тасатұғын.
Кім білер, кімдер болар мейірім қанар,
Рухым сөнген менің қайта жанар.
Еңіреп Мұқит бабам өтіпті-ау деп,
Кейінгі ұрпақтарым есіне алар.
Сөзі: Мұқит (Мұхамбеткерей) Мералыұлы (1841-1918)
Әні:
Орындаушы:
