Па, шіркін, осылай ма еді айтқан сертің,
Бірдей деп ойлаушы едім ақыл-көркің.
Мінезің арқандаулы ат секілді,
Биікке сермегенмен жетпейді еркін.
Қыс болса қадірі өтер қалған жаздың,
Әр жерде сайран еткен өнерпаздың.
Көл көшіп, томар қонған жайлы күндер,
Болмаса көл саясы қоңыр қаздың.
Көзіме хал-ахуал көрінесің,
Талындай ырғалаңдап біткен саздың.
Өкшелес замандасым болмаған соң,
Үзіліп түрі кетті әзіл, наздың.
Сөзі: Ыбырай Сандыбайұлы (1856-1930)
Әні:
Орындаушы:
