Мынау қолым, Қаракөз, саған созған,
Махаббаттың жүректе оты қозған.
От жалындай көзіме көрінеді,
Желбіреген көйлегің берен боздан.
Қаракөз сәулем көз көрген,
Түн ұйқысын төрт бөлген.
Шақырғанда бармаған,
Сұм басым, үйбай, сөзге ерген.
Жүрген жүріс, Қаракөз, күлген күлкің,
Жанған жүрек қасында болсаң шіркін!
Сені ойласам, Қаракөз, ас батпайды,
Түнде ұйқым келмейді, күндіз күлкім.
Қаратаудың басынан түсер сағым,
Сағынғанда қайда едің, ғашық жарым?
Туған айдай секілді сүйген сәулем,
Сенің сұлу болғаның деуші ем бағым.
Жаман атты мінбеген жалды екен деп,
Жалынбағын жаманға малды екен деп.
Айналайын сүйген жар, айнып кетпе,
Аяғына қан түсіп қалды екен деп.
Сөзі: Әсет Найманбайұлы (1867-1922)
Әні:
Орындаушы:
